In 1884 is Guy de Maupassant (1850-1893) weliswaar op het toppunt van zijn roem, maar hij wordt wel in toenemende mate gekweld door het noodlot.

Hij heeft zo'n pijn aan zijn ogen dat hij zich de wereldliteratuur moet laten voorlezen door zijn buurvrouw uit Étretat. Zijn gebrekkige gezichtsvermogen is tevens een van de redenen voor de sombere ondertoon van de verhalen die De Maupassant in de jaren 1884 en 1885 schreef.

De komische noot wordt schaarser, en ook de hem kenmerkende spottende, maar gevoelige kijk op vrouwen pakt wat minder vaak dan vroeger ten gunste van het zwakke geslacht uit. De schrijver is doordrongen van de eindigheid van zijn leven, waardoor zijn existentialistische levenshouding groeit.

Desondanks weet De Maupassant in al die duisternis literaire parels te schrijven als 'Toine', 'Het beest van baas Belhomme' en het magistrale titelverhaal 'De kleine van Roque'. In het midden van de jaren tachtig bereikt hij zijn ideale verhaallengte en lukt het hem steeds meer te vertellen in steeds minder bladzijden.

Dit zesde deel van de verzamelde verhalen biedt wederom zeer aangename en verrassende lectuur.