De laatste vier jaar van zijn productieve periode (tot twee jaar voor zijn dood) lijkt Guy de Maupassant afscheid te nemen van het genre waarin hij altijd het sterkst was: het korte verhaal.

In De grafbruiden grijpt hij enkele van zijn mooiste verhalen (`Het masker', `Vlieg') nog één maal terug op haar zijn herhaalde thema's die vanaf het begin aanwezig zijn geweest, terwijl hij in een verhaal als `Overtollige schoonheid'zijn ultieme en hartgrondige pessimistische kijk op het leven formuleert . Zelfs het laatste Normandische verhaal (`De haven') heeft niets van het boertige dat de andere Normandische verhalen heeft gekenmerkt, al bevat ook deze bundel nog een paar pareltjes in dat opzicht.

De grondtoon van dit laatste deel in de reeks Alle verhalen is echter weemoed en het besef van de naderende dood. De voorboden daarvan dienen zich in zijn leven onmiskenbaar aan. Niet alleen zijn fysieke toestand laat te wensen over, ook geestelijk is hij instabiel, mede als gevolg van voortdurende overbelasting.
Op een meesterlijke manier, en in een soortapotheose van zijn kunst, weet de schrijver zijn verhalend oeuvre echter tot een ongekende hoogte te voeren en waardig af te sluiten, wat literaire heldenmoed moet hebben gevergd.

De grafbruiden is het achtste en laatste deel in de reeks Alle verhalen van de onvolprezen meester van het korte verhaal.