Dorpen, bestaan die nog echt? Of vormen de nog bestaande dorpen slechts 'facades' van een vroeger bestaan en wordt het huidige dorpsleven kunstmatig in stand gehouden? Het dorp van vroeger roept nostalgische gevoelens op. Generaties van na de Tweede Wereldoorlog zoeken romantiek in het dorp van nu, verlangend naar het leven van vroeger. Velen vluchten weg uit de drukte van de grote stad. Ze gaan op zoek naar de stilte en rust van het platteland, naar ruimte en contact met mensen en dieren.
In dit boek gaat het over het leven in Noord Brabant, in het dorp, op de boerderij of in een gehucht, in de vorige eeuw, tussen 1915 en circa 1965. Over de armoede, het leven zonder ambities, maar met een ijzeren regelmaat werken, geloven en kinderen krijgen. Om dit stukje geschiedenis vast te leggen, sprak ik met een aantal dorpsbewoners over hun leven aan het begin van de twintigste eeuw. Zij tonen zich tevreden, vaak gelukkig met wat zij meemaakten, ondanks de armoede en het karig leven dat zij met hun ouders en vele broertjes en zusjes leidden.

En wie een vraag had, mocht die stellen, met de pet in de hand, aan de bovenmeester, de burgemeester, de priester of de notaris. Het antwoord was altijd bevredigend, want de notabelen hadden per definitie gelijk. Met hun antwoorden moest je het zien te redden, zonder geld, zonder elektriciteit, zonder stromend water.’
Het boek

Vroeger in ons dorp II laat een boeiend tijdsbeeld zien van het dorpsleven in Noord Brabant. Mensen uit de volgende plaatsen vertellen hun verhaal:

De Heen, Dinteloord, Baarle-Nassau, Schijf, Rijsbergen, Etten, Waspik, Oirschot, Straten, Cothen, Orthen,Liempde, Meerveldhoven, Heeze, Babyloniënbroek - Hill, Voorthuizen (Gld), Vrouwenakker (ZH).