De Nederlander Hugo de Vries (1848-1935) heeft een grote bijdrage geleverd aan het ontrafelen van de geheimen van de plantencel. Hij was een van de eersten die stelde dat alle levende cellen hetzelfde erfgoed bevatten. Hij ‘leende’ voor die theorie de hypothese van de pangenese van Charles Darwin, maar zette diens ‘kleine hypothese’ geheel naar eigen hand. De erfelijkheidsdeeltjes noemde hij net als Darwin pangenen (later verkort tot genen). De Vries had zich ten doel gesteld de ‘gaten’ in de evolutieleer van zijn grote idool Darwin te dichten. Hoewel zijn mutatietheorie, die hij daartoe ontwikkelde, niet overeind is blijven staan, wordt hij gezien als een van de grondleggers van de genetica. Zijn mutatietheorie baseerde hij onder andere op zijn vele onderzoek aan de Grote teunisbloem, naar later bleek een in genetische zin ‘onbetrouwbare’ plant. Met die theorie maakte De Vries begin twintigste eeuw grote furore in vooral de Verenigde Staten, waar hij driemaal een grote toernee zou maken. Hij kreeg er diverse eredoctoraten, maar werd ook in Europa geëerd als groot bioloog. Zo werd hij in 1905 toegelaten tot de prestigieuze Royal Society. Zijn actieve carrière beëindigde hij noodgedwongen op zijn zeventigste toen hij met emeritaat ging, maar hij bleef tot aan zijn dood zoeken naar bewijzen voor de geldigheid van zijn mutatietheorie.