Jood, socialist, Nederlander - en zionist? In deze opmerkelijke studie wordt onder meer aan de hand van een tiental biografische schetsen de politieke en emotionele ontwikkeling in kaart gebracht van Nederlandse sociaal-democraten en socialistisch-zionisten als Henri Polak, Sam de Wolff, Monne de Miranda,

Alida de jong, Salomon Kleerekoper, Meijer Sluyser e.a.: bleven zij zich volledig identificeren met de socialistische beweging waarbinnen joden geacht werden mensen - en Nederlanders - te zijn als ieder ander? Of omarmden zij nieuwe loyaliteiten in de vorm van jodendom en zionisme?

De veranderende verhouding tussen jodendom, socialisme, Nederlanderschap en zionisme wordt niet alleen vanuit diverse prominenten geschilderd, ook de vele debatten binnen relevante organisaties (Poale Zion, NZB, SDAP, joodsche Raad) worden geanalyseerd. Ontrafeld en zo nodig ontmythologiseerd worden het streven naar assimilatie, de verschijningsvormen van Nederlands antisemitisme, de eisen van het radicaal-zionisme, de opleving van een joods-seculiere cultuur en het fenomeen van joodse zelfhaat.

Dit belangwekkende boek handelt over de (on)mogelijkheden van een dubbele nationaliteit, over de controversiële kanten van het joods nationalisme, over de moeilijk grijpbare essentie van een etnische identiteit, over de 'gewoontes van het hart', én over het zionisme in Nederland, dat steeds meer is uitgegroeid tot een 'Israel-gevoel', waarbij de joodse staat fungeert als een familielid: naar buiten toe fel verdedigd en binnenskamers soms even fel bekritiseerd.