Stefano, een ingenieur afkomstig uit het noorden, is voor onbepaalde tijd verbannen naar een armoedig dorp aan zee in het diepe zuiden van Italië. Hoewel hij hier een beperkte bewegingsvrijheid geniet, ervaart Stefano het dorp en zijn eentonige bestaan als een gevangenis; de muren van zijn cel worden nu gevormd door de zee, de huizen, heuvels en velden. Door die onzichtbare muren blijft hij zich gescheiden voelen van de dorpsbewoners, hoewel hij met enkele van hen vriendschap sluit.

Zijn relatie met Elena is gebaseerd op zijn behoefte aan lichamelijke warmte en Elena beseft dat hij op een goede dag het dorp weer zal verlaten. Ook zijn vriendschap met Giannino is een kort leven beschoren; Giannino verdwijnt, op beschuldiging van verkrachting, in de gevangenis. In dit isolement is Stefano zich niet alleen bewust van zijn eenzaamheid, maar ook van de kracht die hij daaraan ontleent.

Ook Ballngsoord, het verhaal dat volgt na De gevangenis, draait om de thema's ballingschap en isolement. Een ingenieur uit Turijn legt in de nabijheid van een dorp in het zuiden een provinciale weg aan. De levenswijze van de dorpelingen beschouwt hij als een overblijfsel uit een ondoorgrondelijk verleden. Wanneer hij de banneling Otino ontmoet, wordt zijn gevoel van vervreemding nog versterkt. Otino is in de greep van de gedachte dat zijn vrouw hem bedriegt, wat hem tot radeloosheid drijft.

Cesare Pavese (1908-1950), dichter, schrijver en vertaler, is een van de belangrijkste figuren uit de Italiaanse literatuur. In 1935 werd hij veroordeeld tot drie jaar ballingschap wegens politieke activiteiten. Na een jaar kreeg hij gratie. Kort na zijn terugkeer uit Brancaleone in Calabrië, de plaats waarheen hij was verbannen, schreef hij Ballingsoord. Twee jaar later voltooide hij De gevangenis. In 1949 ontving hij de grote literaire prijs van Italië, de Premio Strega.