'Ga toch lekker makkelijk zitten. Neem een glas muntthee. En neem vooral de tijd. Ik neem je mee op reis. Op dit moment voel ik me even oud als mijn verhalen. Mijn hoofd zit vol met woorden en is zwaar van alle beelden.' Aan het woord is Zohra, de oude nomadenvrouw, de verhalenvertelster, grootmoeder van de jonge Leïla. Van Zohra hoort Leïla de fascinerende verhalen van 'de blauwe mensen van de woestijn'. Leïla groeit op. Ze is een briljante leerling, zowel op het lyceum als op de universiteit. Keer op keer raakt ze verbijsterd door het toenemende fundamentalisme, de onderworpen positie van de vrouw, de gedwongen huwelijken... Als uiterste consequentie laat Leïla de geest van haar nomadische voorvaderen over zich komen en ontvlucht haar land, op zoek naar vrijheid.