Parijs, een regenachtige dag aan het eind van de zomer. Zij is bleek en veel te mager. Hij heeft blauwe ogen en zijn haarlokken vallen over zijn voorhoofd. In de Jardin du Luxembourg neemt hij haar uitnodiging aan naar een hotel te gaan. In een mum van tijd nemen hun lichamen het heft in handen. Door haar spontane overgave, de liefkozingen en de sensuele ontmoeting van hun lichamen herontdektze het leven en ontkiemt het geluk, dat zo lang afwezig was. Met opwindende verfijning vertelt Véronique Olmi over de stiltes en de gedachten. Intiem, zinnelijk, oprecht. De woeste omarming moet de orde van de dingen doorbreken, maar wordt gehinderd door de onmogelijkheid van twee personen te versmelten tot één.