De bomen kraakten. De wind gierde over het kerkhof. Er bewoog een grafzerk, en nog een. Matthijs staarde ernaar. De adem stokte in zijn keel toen hij uit de graven een groenige mist op zag stijgen. Het begon ook te stinken, een zure, misselijkmakende lucht. Matthijs kokhalsde toen de mistslierten hem bereikten en de zure lucht in zijn ogen prikte. Plotseling fluisterde een stem: 'Mattijs... geef... me... je... lichaam!' Tot zijn schrik ontdekt Mattijs dat hij na een schooluitje de nieuwe digitale camera van zijn vader op het kerkhof heeft laten liggen. Hij besluit om diezelfde avond terug te gaan naar het kerkhof, al weet het hele dorp dat het er spookt...