Mick en Stephanie luisterden gespannen. Er klonken stemmen. Mick hoorde een man iets zeggen. Een vrouw lachte. “Hé, te gek. We hebben de rest van de groep gevonden,” zei hij opgelucht. “Nou dan gaan we maar naar binnen,” vond Stephanie. Mick opende de deur. Met Stephanie op zijn hielen stapte hij naar binnen. Als verstijfd bleven ze staan. De kamer was leeg. Leeg, donker en stil. “Ik snap er niks van,” fluisterde Stephanie. “We hoorden toch stemmen hier binnen?” Plotseling voelde Mick een ijskoude windvlaag, die hem tot op het bot verkilde. “Volgens mij waren het geen mensen die we net hoorden,” zei hij met verstikte stem. “Het waren geesten. We moeten maken dat we hier wegkomen. Nu!” hij wilde zich omdraaien en wegvluchten. De trap af. Het huis uit. Weg uit het Horrorhuis.