DE ROL VAN JE LEVEN

Opeens ging het licht in de schouwburg uit. Geschrokken keek Yoyce op. Naast haar hoorde ze Rick schreeuwen: hè wie doet dat? Op dat moment klonk er een ijselijke kreet. Een soort gehuil, als van een dier. Het geluid reikte tot in alle hoeken van de zaal. Joyce verstijfde en de rillingen liepen over haar rug. Weer klonk het gehuil. Het kwam van boven haar. De lichten knipperden weer aan. Joyce kneep haar ogen tot spleetjes en keek omhoog, naar de plaats waar het gehuil vandaan kwam. Meteen zag ze hem: een geheimzinnige gedaante met een glimmende, zwarte cape om en een masker voor. Hij pakte een lang, dik touw en zeilde op haar af. Intussen gooide hij zijn hoofd in zijn nek en lachte, een bulderend, kwaadaardig geluid.