Intocht, in 2018 uitgegeven in eigen beheer, werd in kleine kring gelezen als een verslag in gedichten van de blijvende verbondenheid na het overlijden van een van de leden van de kerkelijke gemeenschap waartoe ook de dichter behoorde. Verbondenheid met de overledene maar ook met de andere leden van de gemeenschap, die ‘de levens- en de nadag’ samen blijven beleven. In deze nieuwe, vermeerderde uitgave wordt de verbondenheid uitgebreid tot in wind boven de velden, een even ongrijpbare als vertrouwde aanwezigheid waarin de spreker zich ‘ mee in de galm, mee met de as begrepen’ weet. De toegevoegde afdeling ‘Vertolkers’ verbeeldt hoe iemand zich hetzij als schriftlezer, koorlid, vertaler of dichter kan ervaren als een ontvangende én doorgevende schakel binnen een tijdloze stroom van menselijke beleving. Tot slot zijn twee gedichten toegevoegd waarin de biddende mens zichzelf binnen een ikoon weerspiegeld ziet.