Een van de belangrijkste figuren uit de naoorlogse Nederlandstalige literatuur is zonder twijfel Paul de Wispelaere (1928-2016). Hij publiceerde een twintigtal prozawerken en essaybundels, was recensent voor De Gids, Het Vaderland en De Vlaamse Gids, bekleedde aan de toenmalige UIA de functie van hoogleraar en maakte deel uit van talrijke jury’s, commissies en redacties. Voor zijn verwezenlijkingen op literair vlak kreeg hij in het hele taalgebied enorm veel lof. Hij won een vijftiental prijzen, waaronder twee Staatsprijzen en de Prijs der Nederlandse Letteren.

De belangrijkste rol die hij vervulde, was echter die van ‘bruggenbouwer’ en net vanwege deze reden vormt Paul de Wispelaere een bijzonder relevante en interessante casus. Doordat hij op zoveel verschillende vlakken actief was, stond hij met zeer uiteenlopende figuren uit de literaire wereld in contact en bracht hij hen dikwijls ook samen. Zowel zijn netwerk als zijn geschriften evolueerden naarmate het literaire veld veranderingen onderging. Dit valt eveneens af te leiden uit zijn persoonlijke archief dat het Letterenhuis in 2012 verwierf via zijn echtgenote Ilse Logie. In Paul de Wispelaere. Bruggenbouwer geeft Andreas Van Rompaey met behulp van het archiefmateriaal een beeld weer van De Wispelaeres carrière en, bij uitbreiding, van het literaire veld in de naoorlogse periode.