In deze roman, die zowel naar het opgeroepen levensklimaat als naar de fragmentaire, mozaïekachtige compositie van verhalen en bespiegelingen kenmerkend is voor de nu legendarische jaren zestig, voert Paul de Wispelaere zijn 35-jarige hoofdpersoon Christian ten tonele in diens worsteling met de vele ambivalenties van het leven en het schrijven.

Er ontstaat een genadeloos zelfportret waarin de centrale thema's zijn: een haast mythische beleving van de liefde en de mogelijkheid en de vergankelijkheid ervan, het verlangen naar authenticiteit tegenover het bittere besef van de onontkoombare leugen, en de pogingen om zich van een door burgerlijke en katholieke moraal vergiftigd verleden te bevrijden.