Fred Papenhove kruipt in de huid van een jongen van een jaar of tien, die opgroeit in de Strandstraat. Zijn verwondering, zijn spel, zijn dagelijkse bezigheden, zijn blik op de omgeving vangt hij in subtiele prozagedichten. De jongen treurt om een hond die hij niet krijgt, leest riddergedichten, gaat uit logeren, leert schaduwboksen van een buurjongen... Papenhove maakt de wereld van dit kind voelbaar en ook zijn afkeer van een andere wereld. 'Je wordt geen volwassene,' schrijft hij in een van de gedichten uit deze bundel.