De verhalenbundel ''De laatste dag van de jeugd'' van Antonio Delfini, geboren in 1908 te Modena, verscheen voor het eerst in 1938 en trok aanvankelijk nauwelijks aandacht. in 1956 werd de bundel opnieuw uitgegeven, aangevuld met een uitgebreide autobiografische inleiding. in 1963 volgde een derde uitgave: de bundel werd bekroond met de Premio Viareggio, een van de meest prestigieuze literaire prijzen van Italië. De auteur was enige maanden daarvoor overleden.
De verhalen van Delfini spelen zich af in en rond Modena en worden bevolkt door personages, veelal afsplitsingen van de auteur zelf, die hun beste jaren al geruime tijd achter zich hebben, vaak treurig-melancholieke figuren, hele en halve mislukkelingen, die slechts troost vinden bij hun herinneringen en hun dagen en daden van weleer. Ze lijken machteloos te staan tegenover het lot en de voorbijsnellende tijd. Het kernthema in de verhalen van Delfini is de macht van de herinnering. De lezer betreedt een wereld van vage, onbestemde verlangens, dagdromen en verloren illusies. In ''De laatste dag van de jeugd'' schept Delfini een Modena dat tegelijk reëel en imaginair is.
Delfini overleed in 1963. Zijn oeuvre is klein: verhalen, enige poëziebundels, dagboeken en journalistiek werk. De Premio Antonio Delfini, voor poëzie, draagt zijn naam. Alberto Moravia zag Delfini als een van de grote geesten van de Italiaanse literatuur van de jaren dertig. Giorgio Bassani en Eugenio Montale bewonderen zijn werk en voor Natalia Ginzburg waren zijn verhalen 'van een grote schoonheid'.