Pierre Neuhart, een handelaar in grind van een jaar of veertig, leidt een goed geordend leven in het naoorlogse Parijs van de jaren twintig. Op een avondje bij een kennis ontmoet hij de veel jongere Éliane. Beiden zien – volstrekt ten onrechte - in de ander iets wat ze bij zichzelf missen: hij is voor haar de welgestelde oudere man die haar kan helpen aan een gedroomde filmcarrière, zij is voor hem de portierster naar een hoger, verfijnder leven dan de stenen waartussen hij dagelijks verkeert. Zij trekt bij hem in en dan begint een tweepersoonshel die hem langzaam te gronde richt. Onopgesmukt, met karige middelen, noteert Bove de ondergang van de hoofdpersoon. Ook hier weer geeft hij blijk van zijn scherpe oog, bijna wetenschappelijk legt hij de ziel van Pierre Neuhart onder de microscoop.