We zien in deze novelle dagelijkse scènes uit een stad in oorlogstijd door de ogen van een jonge vrouw die net haar minnaar is verloren. Ze beschrijft hoe mensen elkaar verdringen om de aanplakbiljetten van de krant en de menu’s van de restaurants te lezen, hoe ze in de rij staan bij de kruidenier en in de bioscoopzalen wachten tot de oorlog voorbij zal zijn. Zelf doet ze al haast niet meer mee. Ze verkeert nog onder de levenden, maar voelt zich nauwelijks nog een van hen sinds haar geliefde dood is. Wat doet ze daar eigenlijk nog?

Zoals vaak in Triolets werk is er geen scherp onderscheid tussen werkelijkheid en droom of herinnering. Volgens haar minnaar was de vrouw niet in staat tot dromen, maar nu hij dood is, worden haar dromen en herinneringen langzaam belangrijker dan de realiteit. De ware dromer, beseft ze nu, droomt van het onmogelijke, en in haar geval is niets onmogelijker dan dat haar jeugd terugkeert en ze nog één keer de stem van haar geliefde hoort.

Vertaling: Eva Wissenburg