Jacques Gans (1907-1972) verbijsterde vriend en vijand toen hij in 1955 voor De Telegraaf ging werken. Eens een overtuigd communist, trotskist en anti-kapitalist, wierp hij zich nu op als spreekbuis van het kapitaal.

De bewonderde schrijver van de romans Liefde en goudvissen en Het vege lijf had zichzelf verkocht en gekozen voor de duiten en het publiek, iets wat hij zelf altijd zei te verafschuwen. Een vernietigend stuk van W.F. Hermans betekende de genadeslag. Van nu af was hij persona non grata in de literaire wereld.

De vloeiend geschreven biografie van Willem Maas zet het beeld van een opportunistisch reactionair recht. Zij werpt een verhelderend licht op de markante figuur die Gans zijn hele leven is geweest: de journalist die ooit zijn loopbaan begon als bohémien, tientjeslener en vechtersbaas in Parijs, de communist die in de straten van Berlijn het Hitlerregime bevocht, de literator die vanuit Parijs intensief correspondeerde met Du Perron en Ter Braak en de anarchist die tijdens de oorlog openlijk in opstand kwam tegen de nederlandse regering in Londen.