Richard Godemont, anti-schrijver, anti-journalist, antiheld, anti-alles, wordt verscheurd door zijn bewondering voor Maximillaan Malbrain ('de grootste nog levende Nederlandse schrijver', 'de auteur van het kwaad'), en zijn liefde voor het topmodel Apollonia ('zwarte huid, groene ogen, blanke ziel'). Godemont, verschopt, gestoord, verdoemd, loopt zich te pletter in een driedubbele queeste: naar de moordenaar van zijn -vrouw, Femke; naar het verloren gegane manuscript van Het infrarood en het ultraviolet, en naar de oorsprong van zijn eigen schrijverschap. Tijdens een grandiose finale komen alle lijnen samen in de definitieve persoonlijke apocalyps.
In een onnavolgbare stijl schildert Wilfried Hendrickx een breed fresco van haat, nood, passie, bewondering en ondergang. Valse idealen worden onderuitgeschopt, literaire en journalistieke afgoden geslacht en eminences grises gescalpeerd.
De critici over Hendrickx' verhalenbundel De grote schoonmaak. 'Taxi naar Titaoua vond ik prachtig: een ideale mix van een sterke plot, couleur locale en een mooie in verhaal gebrachte problematiek.' Herman de Coninck: 'Deze drie verhalen zijn zo goed, zo ijzersterk, dat je' niet meer terug kunt.