In de overgangsperiode van de Middeleeuwen naar Nieuwe tijd poogden de vorsten van het Habsburgse wereldrijk meer greep te krijgen op het zeewezen van de Lage Landen. De zon ging in het imperium van Karel V nooit onder, maar dit betekende niet dat hij de zeegewesten Vlaanderen. Zeeland en Holland, en de metropool Antwerpen met hun indrukwekkende handels- en vissersvloot kon dwingen hun zelfstandigheid in zeezaken prijs te geven. Een centrale ambtenaar, de admiraal van de zee of admiraal-generaal van de Nederlanden, werd verantwoordelijk voor de Habsburgse maritieme politiek. Hij kreeg uitgebreide bevoegdheden die waren vastgelegd in de Ordonnantie op de Admiraliteit van 1488. Tussen 1491 en 1558 bekleedden de heere van Veere het centrale admiraalsambt. Vanuit hun machtsbasis op het Zeeuwse eiland Walcheren dat destijds werd aangeduid als de sleutel van de Nederlanden vanwege zijn centrale ligging tussen Vlaanderen, Holland, Antwerpen en de zee, bezaten zij een ideale uitgangspositie vo