Na een ordelijk leven en achttien jaar samenzijn verlaat Milan van de ene op de andere dag zijn vrouw Anna en zijn twee zoons voor een jongere vrouw. Hij voelt dat in Nadja alle eigenschappen en lichaamsfragmenten, die hem tot dan toe in bepaalde vrouwen hebben aangetrokken, tezamen zijn gekomen. Zijn heimelijke verlangens hebben onbewust een montagefoto gemaakt van de ideale wederhelft en Nadja beantwoordt akelig precies aan dit beeld. Maar de hartstochtelijke liefde tussen Milan en Nadja lijkt gedoemd te mislukken. Milan raakt na een dramatisch voorval bevangen door een panische angst Nadja kwijt te raken en deze angst leidt ertoe dat zij hem daadwerkelijk verlaat. In een schilderachtig huis aan zee, overdenkt Milan in hoeverre zijn schuldgevoelens en zijn burgermoraal debet zijn aan de breuk tussen hem en zijn geliefde. Hij vraagt zich met de nodige zelfspot af of hij misschien onbewust op de ondergang van zijn geluk heeft aangestuurd.

In een lyrische en beeldende stijl heeft Cees van H oré in Omhels me, wurg me een beetje op fascinerende wijze het drama van een tot mislukken voorbestemde liefde in woorden weten te vatten. Van Hoore heeft zich echter niet laten fnuiken door de zwartgalligheid die zo dikwijls met het verlies van een geliefde gepaard gaat: met verve toont hij tragiek van het leven met humor bestreden dient te worden.