In november 1931 noteerde Wittgenstein in zijn dagboek: 'Aan de wanhoop komt geen eind en zelfmoord maakt er geen einde aan, tenzij je aan de wanhoop een eind maakt door je krachten bijeen te rapen.' In deze notitie is een spoor van Schopenhauer terug te vinden - de zinloosheid van zelfmoord, en van Kierkegaard - de eindeloze wanhoop. Je krachten bijeenrapen, 'jezelf hernemen', dat zou de oorsprong en het doel van elk ethisch handelen kunnen zijn. Wittgensteins teksten geven daarvan talrijke voorbeelden, die veelal berusten op eigen ervaringen. Voor hem is de ethiek dan ook niet het resultaat van een rationale reflectie over de rampspoed en het geluk die bij het leven horen, maar van de soms schokkende gebeurtenissen die hij heeft meegemaakt of waarvan hij getuigen is geweest. 'De wijsbegeerte is geen leer, maar een bezigheid', schreef Wittgenstein in zijn Tractatus. Audi's Superioriteit van de ethiek ademt, dankzij zijn gedegen kennis van het werk van Wittgenstein, de geest van de Oostenrijks-Engelse filosoof. De ethiek krijgt in dit boek de bijzondere plaats die ze verdient.