Christa Wolf, de belangrijkste schrijfster van de DDR, schrijft in De cesuur over de wereld na Tsjernobyl: 'Alweer heeft onze eeuw een ervoor en erna gecreëerd.' Wolf doet in dit boek verslag van een van de dagen die op de kernramp volgde, en geheel in het teken daarvan stond. De ikpersoon wordt bovendien in beslag genomen door de gedachten aan haar broer die op hetzelfde moment aan een hersentumor wordt geopereerd. Observaties over het dorp in Mecklenburg waar zij woont, over haar tuin en huishouden gaan over in fundamentele bespiegelingen over de bedreigde natuur. Sarcastisch volgt ze de discussies op radio en tv, waar correct geklede experts het publiek moeten geruststellen. Tussendoor voert ze een fictieve dialoog met haar broer. Ze denkt na over de structuur van de hersenen, over agressie en de destructieve drijfveren van atoomwetenschappers en misschien van wetenschappers en technici in het algemeen. Daarbij wijst ze op de verantwoordelijkheid, waarvan de ikpersoon niemand ontslaat, en al helemaal niet de vrouw, die zich hier zelf observeert.