Mijn oudste dochter kwam op 23 augustus 1995 dutroux en lelièvre tegen. Het heeft haar leven tergend langzaam beëindigd en het onze plots omver gegooid. Met een machteloos gevoelen, in de steek gelaten, ben ik samen met Betty, de kinderen en een steeds groeiende groep sympathisanten heel gedreven gaan zoeken, een jaar lang. Dan worden An en haar vriendin gevonden. Ze werden vermoord maar hebben na de ontvoering nog weken geleefd. We hoeven nu niet meer te zoeken. Ze zijn gevonden. Er volgt een onderzoek. Eentje met hindernissen ook al kent men de ontvoerders. Voor mij start een nieuw zoeken: naar de waarheid, naar een gepast eerbetoon voor An en naar een strijd voor andere slachtoffers. Dat loopt allesbehalve vlot. Het lijkt maar is niet vanzelfsprekend. Ik voelde me vaak als een onkundig zwemmer, een slachtoffer, in de grote zee. En toen ik in die grote zee leerde zwemmen was het net of de zeeduivel me kopje onder wilde houden of de walvis me wilde opslokken. Hoopten zij van een slachtoffer een dader te maken? Iedereen begint de telling vanaf het oppakken van dutroux. Ik reken vanaf de verdwijning, een jaar eerder. Sommigen zeggen nog steeds �mijnheer�. Ik schrijf zijn naam al lang niet meer met een hoofdletter. Een relaas van �als verdriet wordt omgezet in een strijd�. En wat je dan allemaal tegenkomt. En hoe je je voelt. Fiction leek het, non-fiction was het, gedurende meer dan acht jaar. Alles wat ik in dit boek aan informatie meegeef over het dossier dutroux en co sprokkelde ik her en der in de pers. Als het uit het geheime onderzoek komt zijn het anderen die het eruit hebben gelicht