De lepel is het oudste "bestek", als we het althans zo mogen noemen. In de strikte zin is het de weergave van de holte van de hand of de kom die gevormd wordt door twee handen. Mossel- en oesterschelpen, beenderen van dieren gelijkend op de gewrichtsholte van het schouderblad, de schil of schors van grote vruchten : dat waren de lepels in het steentijdperk.
Pas tegen het einde van het steentijdperk verschenen in West-Europa de eerste lepels die uit hout of been werden gesneden.
Hoewel we bij een lepel in de eerste plaats aan soep en nagerechten of misschien ook nog aan koffie denken, tovert Roger Souvereyns met vurige geestdrift hele menu’s in een lepel. Hij bewijst hiermee zijn lievelingsbestek een eer, die het nergens anders te beurt valt. En als die eerbetuiging daarenboven ook nog in het ongeëvenaarde kader van het Scholteshof gebeurt, ontstaat er een van creativiteit en liefde voor het detail getuigende compositie, die het dan ook verdient vastgelegd te worden