De Romeinse stad Pompei, reeds een der beroemdste en meest fascinerende archeologische steden ter wereld, zou in augustus 1991 een nieuwe glimp opvangen van de catastrofe die de stad 1900 jaar eerder noodlottig was geworden. De gravers die de ontdekking deden, waren eigenlijk niet op zoek naar nieuwe details omtrent de gebeurtenissen die hadden plaatsgegrepen op 24 en 25 augustus van het jaar 79, toen een uitbarsting van de nabijgelegen vulkaan Vesuvius het einde van de stad betekende. In opdracht van de Italiaanse regering moesten de gravers een aantal nog bedolven gebouwen vrijmaken van de laag lapilli, het kiezelsteen-achtige vulkanische puin, en die gebouwen vervolgens restaureren. Maar bij het verwijderen van het puin stuitten ze op een dikke laag gestold as, waardoor het werk een nieuwe wending kreeg. Te Pompei bleek vulkanische as een soort archeologisch wondermiddel, daar het had gezorgd voor een uitstekende conservering. In de laatste fase van de uitbarsting overdekte deze as veel van de slachtoffers; nadat de as was gestold bleven er, toen de lichamen vergingen, holten over met de precieze vorm van de slachtoffers. Met behulp van deze "mallen" - voor het eerst ontdekt in de jaren '60 van de vorige eeuw - zijn experts erin geslaagd tientallen verbazingwekkend levensechte afgietsels te maken van de door de vulkaanuitbarsting getroffen inwoners van Pompei. Voor de archeologen hield de in 1991 ontdekte aslaag de mogelijkheid in van de ontdekking van nieuwe dodenfiguren.