Door de milieucrisis heeft het ideologisch strijdtoneel zich de laatste decennia meer en meer verplaatst van de maatschappij naar de natuur. De radicale ecologie heeft de politieke economie uit haar positie van 'gidswetenschap'verdrongen en drukt thans een zwaar stempel op de milieubeweging en de milieufilosofie.
Dit boek behandelt op kritische wijze de geschiedenis van de radicale ecologie en laat zien dat zij geen recent verschijnsel is, maar teruggaat op een traditie die eind vorige eeuw in het werk van Patrick Geddes en Peter Kropotkin ontsprong.
Strijd om de natuur brengt de filosofische valstrikken en politieke valkuilen in kaart, waarmee de radicale ecologie vanwege haar naturalistische uitgangspunten onvermijdelijk geconfronteerd wordt. De kritiek van de radicale ecologie vormt de voornaamste stap op weg naar een postnaturalistische milieufilosofie, waarvan de contouren met behulp van inzichten uit het werk van Hannah Arendt, Michel Foucault, Jürgen Habermas en Jean-Frangois Lyotard aan het slot van dit boek geschetst worden.