De milieucrisis waarmee wij op het moment geconfronteerd worden vraagt om een ethiek die niet alleen aan mensen maar ook aan andere levende organismen en ecosystemen een intrinsieke waarde toekent. Alles wat leeft dient niet langer alleen als middel te worden beschouwd maar ook als doel op zich. Dit milieu-ethische uitgangspunt veronderstelt een natuurfilosofie waarin natuurlijke objecten een 'eigenwaarde' hebben: een teleologische natuurbeschouwing. Deze natuurbeschouwing, die in oorsprong teruggaat op de filosoof Aristoteles, is in het westerse denken echter in diskrediet geraakt. Sinds de wetenschappelijke revolutie van de zeventiende eeuw wordt de a-teleologische natuurbeschouwing onderschreven: natuurlijke processen zijn het gevolg van noodzakelijke wetten en toeval, niet van doelen en oorzaken. De Darwinistische evolutietheorie vormt de bekroning en bekrachtiging van deze natuurfilosofie. De bedoeling van dit boek is aan te tonen dat een teleologische natuurfilosofie noch met de moderne evolutietheorie, noch met de wetenschappelijke verklaringswijze in tegenspraak is. Beargumenteerd wordt dat deze natuurbeschouwing de voorwaarde is voor een adequate milieu-ethiek, waarin naast de mens ook andere organismen morele consideratie verdienen. Dit boek zal biologen, filosofen en milieukundigen interesseren, maar bij voorbeeld ook studenten aan technische opleidingen waar de relatie natuur-techniek onderwerp van studie vormt.