Sinds de ondergang van de DDR staat Duitsland voor de tweede keer binnen een halve eeuw voorde opgave af te rekenen met een dictatoriaal verleden. Na 1945 was er de belastende erfenis van het Derde Rijk, na 1989/1990 die van het 'reëel bestaande socialisme'. De auteur analyseert de Westduitse omgang met het nazi-verleden sinds 1945 en vergelijkt deze met het recente debat over de erfenis van de DDR. Welke overeenkomsten en verschillen bestaan ertussen de denazificatie van toen en de destasificatie van nu? Over welke middelen beschikt de democratische rechtsstaat bij de afrekening met een totalitaire dictatuur? Welke ontwikkelingen zijn in de politiek-maatschappelijke discussies over deze schaduwen van de Duitse geschiedenis waarneembaar? Ondanks de grote verschillen tussen het bruine en het rode regime signaleert de auteur parallellen in de omgang met beide dictaturen. Ook bekritiseert hij de veel gehoorde these van het 'verdrongen' nazi-verleden en verklaart hij waarom het debat over het DDR-verleden al in een zo vroeg stadium zo intensief wordt gevoerd.