Stormachtige jaren voor Hans Warren, stormachtige jaren in zijn Geheim dagboek. Januari 1990, de orkaan die Nederland teistert zorgt voor angstige uren in het huis aan het Pijkeswegje waar Hans Warren zijn eigen wereld had gebouwd en waarin hij op zijn eigen manier naar de wereld keek. Hij bewondert Gorbatsjov en verafschuwt Madonna. Tijdens enkele intense kunstreizen spreekt hij verfrissende meningen uit: 'Een vroegbloeier was Rembrandt niet bepaald, je zou tegen iemand die zulk werk vertoonde zeggen: jongen, kies jij een ander vak.' Even onbevangen spreekt hij over de Nederlandse literatuur, waarbij heel wat pseudo-genieën worden ontmaskerd. Voor één keer mengt hij zich nadrukkelijk in het letterkundige leven: hij vertelt uitbundig hoe hij het als jurylid voor de AKO-prijs voor elkaar kreeg dat zíjn favoriet werd bekroond. Vooral zijn de aantekeningen een dagelijkse afrekening met zichzelf: wat ben ik waard? 'Alle winnaars in het leven zullen om me lachen', schrijft hij. Maar soms waant de schrijver zich wel degelijk een winnaar: 'Nog steeds die dankbare stemming. Zomaar, om niets en om alles.' Het is echter bedreigd geluk. Bijvoorbeeld omdat zijn partner Mario verliefd wordt op een ander. Stormen waarvoor nergens beschutting is te vinden. Een boek waarin je windkracht 11 voelt.