Weinig mensen hebben zo genadeloos over zichzelf geschreven als Hans Warren sinds 1942 in zijn Geheim dagboek doet. In het veertiende deel, dat de jaren 1981 en 1982 bestrijkt, haalt hij zichzelf als het ware in: dit zijn immers de jaren waarin destijds de eerste delen van de dagboekserie verschenen. Een reeks die al snel 'klassiek' werd genoemd en die duidelijk maakte dat een dagboek ware literatuur kan zijn. De vraag is natuurlijk: ging Hans Warren anders schrijven sinds hij weet dat zijn geheimen aan de openbaarheid zullen worden prijsgegeven?

Afgaande op dit dagboekdeel is het antwoord: nee. Na bijna een halve eeuw blijkt het dagboekschrijven voor hem een tweede natuur die niet valt te verloochenen. Even openhartig als altijd, vaak deemoedig en soms overmoedig bericht hij over zijn bestaan. Angstig ziet hij de eerste reacties op zijn gepubliceerde dagboek tegemoet. Daarnaast wordt er veel gereisd - naar Athene, Rome, Istanbul - en genoten van literatuur, kunst en het goede leven. En op afwisselend ontroerende en geestige wijze wordt uit de doeken gedaan hoe het onmogelijke samenleven met zijn bijna veertig jaar jongere vriend Mario langzamerhand mogelijk wordt.