Osip Mandelstam (1891-1938) wordt algemeen beschouwd als een van de grote Russische dichters van de twintigste eeuw. In de tijd van Stalins meedogenloze zuiveringen blijven zijn gedichten getuigen van vitaliteit, levensvreugde en muzikaliteit. Zijn voordracht in 1934, in huiselijke kring, van het venijnige hekeldicht op Stalin werd hem fataal. Een van de toehoorders bleek een verklikker en kort daarna werd Mandelstam voor de eerste maal gearresteerd en vervolgens verbannen. In 1938 volgde een tweede arrestatie en een veroordeling tot vijf jaar dwangarbeid. In oktober van dat jaar kwam de dichter aan in een doorgangskamp nabij Vladivostok, waar hij in december de dood vond. Zijn weduwe, Nadezjda Mandelstam, waakte na de dood van haar man over zijn dichterlijke nalatenschap: ze leerde zijn gedichten uit haar hoofd, maakte er afschriften van, verstopte die op verschillende plaatsen en vertrouwde ze aan enkele vrienden toe. De volstrekt unieke wijze waarop Mandelstams poezie de barbarij heeft overleefd, houdt gelijke tred met de eigenzinnige, humane en vastberaden stem die opklinkt uit de versregels.