Lamia, eind dertig, kinderarts in een ziekenhuis in Algiers, is vrijgezel gebleven en woont in een groot vervallen huis in een buitenwijk van de hoofdstad, Rampe Valée. Ze gaat gebukt onder de toestand waarin haar land verkeert; de strenge voorschriften van de islam, de wijdverbreide corruptie, de moeite om zich aan de armoede te ontworstelen, de achterstelling van de vrouw. Dit alles heeft haar lamgeslagen. Ze leeft zonder illusies. Lamia vlucht in haar dromen en herinneringen, in eenzaamheid en afzondering. Wat haar echter blijft kwellen, is het vertrek van haar broer Sofiane naar Oran om daar zijn geluk te beproeven, met als droom een bestaan in het mythische Westen. Op een dag staat er een meisje van zestien bij haar op de stoep, uitdagend gekleed en vijf maanden zwanger. De opgewekte Chérifa geeft Lamia een reden om de toekomst wat positiever te zien en meer vertrouwen
te krijgen in haar land. Als Chérifa haar dochtertje, Louiza, baart sterft Chérifa. Voor Lamia wordt dit kleine meisje haar bestaansreden. Een mooi symbolisch einde voor het toekomstige Algerije?