Toen Algerije in 1962 onafhankelijk werd, leek de jonge natie er – ondanks de vele doden en de enorme schade van de vrijheidsstrijd – een mooie toekomst tegemoet te gaan. Niet alleen was er een sterk besef van nationale identiteit, de strategische mediterrane ligging, het olieen gasrijke achterland van de Sahara en de intrigerende mengelmoes van Arabische, Berberse, Europese en Afrikaanse culturele elementen maakten Algerije tot een potentiële regionale grootmacht.
Die belofte – van Algerije aan de wereld, maar vooral van de machthebbers aan de eigen bevolking – werd niet vervuld. In plaats van uit te groeien tot een China of Brazilië aan de Middellandse Zee veranderde het land in de jaren negentig opnieuw in een strijdtoneel, ditmaal van Algerijnen onderling. Slechts langzaam herstelt het van die bloedige periode. Maar als Algerije echt z'n otentie wil vervullen, zijn politieke en economische veranderingen nodig. Te beginnen met herstel van het geschonden vertrouwen tussen burgers en staatsleiders en de opbouw van een meer productieve en minder eenzijdige economie.

Landenreeks
De Landenreeks is de betrouwbare bron van informatie over meer dan zestig landen in de wereld. De Landenreeks geeft een toegankelijk beeld van waar het in een land nu werkelijk om draait. Zonder in clichés te vervallen, schetst de reeks het gewone en het bijzondere van een land, en
legt ook het karakteristieke van zijn bevolking bloot. Grensverleggend en onmisbaar. De Landenreeks is een co-uitgave van OxfamNovib en 11.11.11

Auteur
Michiel Beker studeerde politicologie met als afstudeeronderwerp de politieke economie van Algerije en Libie. Als medewerker van Middle East research Associates was hij verantwoordleijk voor publicaties, lezingen en gastcolleges over onder meer Algerije. Ook was hij mede-initiator van een samenwerkingsverband tussen niet-gouvernementele organisaties in Noord-Afrika en Europa. Momenteel is hij beleidsmedewerker bij ontwikkelingsorganisatie Hivos.