Soms raakt de zee van liefde puur verstild

-Zelf zeeman geweest - kiest 1OO gedichten waarin de zee in al haar faschinerende facetten wordt bezongen door dichters van toen en nu. Slauerhoff en Lanoye, Vestdijk en De Conick, Scheepmaker en Herzberg en nog zo veel anderen bezingen de zee als element, als werkterrein, als metafoor, als biotoop, als landschap. Nu eens is de toon nostalgisch en vol heimwee (Van Nijlen), dan weer vrolijk (Gezelle) of onheilspellend (Marsman).