Waarnaar verwijzen woorden en beelden? Hebben ze betrekking op de werkelijkheid, of verwijzen ze alleen naar elkaar? En wanneer ze alleen naar elkaar verwijzen, representeren ze dan nog iets? Verschaffen ze toegang tot de werkelijkheid, of wordt werkelijkheid er alleen door op een afstand gehouden of zelfs gemanipuleerd? Heeft Umberto Eco gelijk wanneer hij onze tijd typeert als 'het koninkrijk van het onware' als een tijd waarin het beeld gaat heersen over de, werkelijkheid? Dergelijke vragen worden aan liet einde van de twintigste eeuw niet alleen in de filosofie gesteld, maar ook in het dagelijks leven, de, literatuur, de beeldende kunst en de wetenschapstheorie. In dit boek wordt onze tijd gekarakteriseerd als een periode, waarin de representatiecrisis zich onontkoombaar aan ons opdringt. De auteurs staan stil bij de gevolgen van de representatiecrisis voor huil vakgebied; bovendien stellen ze zich de vraag hoe we op eert ethisch verantwoorde manier niet dit probleem kunnen omgaan.