Afgezien van rituelen als Prinsjesdag en de ministerraad in de Trêveszaal, kenmerkt de Nederlandse politiek zich op het eerste gezicht door een merkwaardig gebrek aan tradities. Erg lijkt men zich niet te bekommeren om het verlies van tradities. Zo is de Tweede Kamer in 1992 zonder veel omhaal overgestapt naar een nieuwe zaal. Voor zover er over politieke tradities wordt gesproken, is de teneur bovendien vaak negatief: kenmerkt de Nederlandse geschiedenis zich niet door een treurige regentenmentaliteit die zo snel mogelijk moet verdwijnen? Van regentenmentaliteit tot populisme laat zien dat iedereen die effectief politiek wil bedrijven de sterke tradities moet kennen die de Nederlandse politiek al lang kenmerken. Het gaat dan om tradities in de betekenis van een zich ontwikkelende sociale praktijk die bewust wordt doorgegeven. In Van regentenmentaliteit tot populisme staan hoofdstukken die vertellen hoe Nederland vanaf de negentiende eeuw is omgegaan met de grondwet, de monarchie, de Tweede Kamer, het minister-presidentschap, maar ook met regentenmentaliteit en het poldermodel. Ook de afwezigheid van een traditie van populisme en de betekenis van buitenlandse invloeden komen aan de orde.