Vijfentwintig jaar geleden werd de vooruitstrevende zwakzinnigenkliniek Dennendal in Den Dolder met geweld door de politie ontruimd. Medewerkers werden ontslagen, pupillen geëvacueerd - experiment mislukt. Velen zagen deze gebeurtenis als de escalatie van een diepgeworteld maatschappelijk conflict. Voor linkse burgers en politici werd Dennendal het symbool van democratisering, vrijheid, gelijkheid en gevoel; voor rechts was het vooral een bolwerk van bandeloosheid, egoïsme, drugsmisbruik en (te) vrije seks.

In Het zelfontplooiingsregime corrigeert Evelien Tonkens het gangbare beeld van de Dennendal-affaire en van de jaren zestig. Van een simpele tegenstelling tussen gevestigde orde en vernieuwers was geen sprake. Bovendien laat zij zien dat Dennendal op de langere termijn wel degelijk een succes was: het streven naar zelfontplooiing voor iedereen heeft een revolutie teweeggebracht - niet alleen in de geestelijke-gezondheidszorg en de verstandelijkgehandicaptenzorg, maar als een door velen gedragen maatschappelijk ideaal.