Eerst ben je niet zwanger, maar wil je dat wél graag zijn. Want iedereen om je heen is het. Daarna dénk je dat je zwanger bent en vertel je dat blij aan je vriendje. Yes! Je hoort erbij! En dan word je ongesteld. En ben je dus niet zwanger. Maar dát hoe je toch niet aan je vriendje te vertellen? Het kan toch nog alsnog gebeuren? Tot die tijd doe je toch gewoon alsof? Je koopt een boek over zwangerschap, daar je wat interessante symptomen uit, en verder is het afwachten. Tot het echt zover is. Probleem is wel dat je vriendje ineens vertrekt. Bovendien brengt een zwangerschap – zelfs een onechte – nog een hoop gedoe met zich mee. Je mag niet meer drinken, je mag niet meer roken, je moet een dikke buik krijgen… HELP! En inmiddels heb je het aan iederéén verteld, dus kun je niet meer terug. Maar je wilt ook helemaal niet terug. Al die aandacht is zó lekker. En dat je geacht wordt na negen maande met een kind op de proppen te komen? Ach, detail…