Iedereen sterft vroeg of laat. Dat staat als een paal, boven water. Maar hoe gaan we daarmee om? In verzet of in overgave, opstandig of gelaten? Die vraag kreet', van oudsher verschillende antwoorden. De christelijke traditie spreekt van verrijzenis, opstanding en eeuwig leven. Waarom? Hoe? Hoe fier? Hoe apodictisch? Op welke gronden? Vanuit welke motieven? Daarover gaat dit boek. Het brengt de strekking van de draagkracht van verrijzenisgeloof in kaart, zonder meteen hoog van de toren te blazen, zonder vragen onder tafel te vegen. Verrijzenisgeloof gaat niet zomaar aan de dood voorbij. Het heeft van doen niet een God, in wiens naam de aanspraak van de dood wordt aangeklaagd en ontmaskerd. De dood is niet zo normaal als hij pretendeert te zijn. Hij claimt het laatste woord, maar daartegen treedt verrijzenisgeloof in het strijdperk, zij het vaak steunend en kreunend. Soms vergt het zelfs een weerstand die een mens nauwelijks kan opbrengen. Geen paasgezang zonder de strijd, de pijn en de smart van Goede Vrijdag! Eerst dan mag het 'Alleluja' klinken, even, een paar dagen, om daarna weer de wapenrusting aan te trekken. Als de weerstand op een laag pitje staat, krijgt de dood al gauw het laatste woord.