In het titelverhaal van In het land van de kersen dringen twee geüniformeerde leden van een peaceforce het huis van een wat buitenissige boerin binnen. Ze dist haar ongenode gasten gruwelijke verhalen op over de voorbije oorlog, opdat ze niet zullen merken wat voor gruwelijks zich in het heden afspeelt. Twee van één slag is een liefdesverhaal over een jongeman die een vurige liefde opvat voor een stokoude dame met een grimmig verleden. In Uit de film geknipt komt een weggelopen liefje van een drugsdealer in de woonstudio van een actrice terecht die ooit nog uit een film van Godard is geknipt; een kind uit een ontwricht gezin besluit een nazi te worden in De papa, de mama en de nazi. En in het slotverhaal, Herinnering aan Daisy, wordt er een wel heel bijzonder jubileumfeestje voor een bedrijfsleider georganiseerd… Hartverwarmend zijn ze niet, de verhalen van Bruno Mistiaen. Tegenover de willekeurige - en erger nog, onwillekeurige - wreedheden, de gefantaseerde seks, opportunistische zelfanalyse en bombastische zingeving staat weinig fraais. Je leest ze met stijgende verbazing, groeiende weerzin en diepe fascinatie. Dat je over zoveel lelijks zo mooi kunt schrijven.