‘De commissaris tilde het jasje op en daar lag oom Piet. Zijn ogen stonden open en hij keek stomverbaasd. Ook zijn mond was open, uit een van de mondhoeken liep een straaltje speeksel. Zijn lichtblauwe, met kleurrijke borduursels versierde overhemd was gescheurd en zat vol donkere bloedvlekken. Uit zijn borst stak het handvat van een mes. Aan zijn voeten droeg hij veldskoens, maar een van de twee was uitgegaan. Er zat een gat in zijn sok en je kon zijn grote teen zien. Het was een onwerkelijk tafereel. We hadden oom Piet net nog gezien achter een biertje met een mooie schuimkraag terwijl hij de velletjes van de pinda’s tussen zijn tanden vandaan peuterde, en nu lag hij op zijn rug op straat met een van zijn schoenen naast zich.Ik zorgde dat ik niet in de weg liep, bleef een beetje op de achtergrond, zodat ik niet naar de auto zou worden gestuurd. Mijn moeder voelde even aan de zijkant van de nek van oom Piet en knikte naar de commissaris. Ze wisselden een paar woorden, waarna ze de ogen van oom Piet sloot en naar de Austin liep om haar spullen te pakken.