Deze tweede bundel van 1O6 gedichten is opgedragen 'A mon grand ami Auguste Rodin', aan wie Rilke zijn nieuwe, verhevigde manier van kijken verschuldigd meende te zijn. De gedichten vormen de neerslag van intense concentratie, noodzakelijk om uit elke onderwerp de essentie te distilleren. Veel gedichten zijn opnieuw geïnspireerd door de geschiedenis, de mythologie en de bijbel, maar de bundel bevat ook evocaties van het Parijse stadsleven en van herinneringen aan Rilke's vele reizen.