Dit tweede deel van De Oude Geschiedenis van de Joden bestrijkt de periode van Salomo tot de vooravond van de Romeinse interventie in Palestina. De eerste helft is Josephus' bewerking van de 'historische' bijbelboeken. Aan de orde komen de telkens terugkerende botsingen tussen koningen en profeten, het einde van het rijk van David met de inname van Jeruzalem en de verwoesting van de Tempel door Nebukadnezar, de Babylonische ballingschap, de terugkeer van de ballingen wanneer de Perzen de nieuwe wereldmacht zijn in het Midden-Oosten, het herstel van een semi-autonome Joodse priesterstaat als provincie van het Perzische rijk. In de tweede helft ligt het accent op het proces van aanpassing en verzet in een wereld die vanaf Alexander de Grote gedomineerd wordt door Griekse macht en Griekse cultuur. Eerst valt Palestina onder het gezag van de Macedonische 'koloniale heersers' van Egypte, vanaf 2OO v.Chr. neemt het Syrië van de eveneens Griekse Seleuciden de rol van Egypte over.