In de bundel Atlantis, waarvoor hij in 1994 de Jan Campertprijs ontving, maakte Lloyd Haft al de balans op tussen ervaring en gedachte, en tussen zijn twee vaderlanden: het Amerika van zijn geboorte en het Nederland van zijn latere keuze. De bundel was tweetalig, zoals het een dichter betaamde die weleens had gezegd: "In mij moet een Amerikaanse geest met een Europese ziel samengaan." Maar de mens leeft niet bij geest en ziel alleen. Vijf jaar na Atlantis rees nog een derde legendarische kustlijn boven de horizon van de dichter: Taiwan. Al in de zestiende eeuw vonden de Portuguese zeevaarders Taiwan zo mooi dat ze het ilha formosa doopten: het schone eiland. Formosa: mooi, zoals ook een vrouwengestalte formosa kan zijn, van een Hokkian-Taiwanese bruid tot Onze-Lieve-Vrouw toe. Haft ging erheen, trouwde er en vond er tot zijn verrassing een derde vaderland. Verrassing, want hoewel hij Chinees had gestudeerd (en daarna vele jaren in Leiden gedoceerd), was het altijd bij boeken gebleven over de schone letteren, de geestelijke stromingen, de taoïstische, innerlijke alchemie van de ziel. Nu bleken de oude mystieke woorden evengoed op een leven onder de levenden te slaan. Ook deze bundel, Hafts eerste sinds hij in 2004 de Ida Gerhardtprijs won met De Psalmen in de bewerking van Lloyd Haft, is tweetalig. De Engelse en Nederlandse gedichten zijn geen vertalingen van elkaar maar zijn wel op elkaar geïnspireerd. Geïnspireerd in tweede instantie natuurlijk: de eerste inspiratie kwam immers van Formosa, met alle associaties van dien.