Arthur Rimbaud was onweerstaanbaar, maar door en door slecht. Waar hij verscheen gingen vriendschappen te gronde, liepen huwelijken op de klippen en braken vechtpartijen uit. Als eerste legt Guus Luijters verband tussen Rimbauds slechtheid en zijn genie. Zijn rotstreken blijken verzen aan te kondigen. En hoe slechter zijn gedrag hoe hoger Rimbaud reikt.

De rotstreken van Arthur Rimbaud werpt ook een nieuw licht op de verhouding tussen Rimbaud en Paul Verlaine. Luijters ontdekte dat de relatie tussen de twee dichters niet alleen seksueel maar ook sadomasochistisch was, met Rimbaud als meester en Verlaine als slaaf. Veel van hun tot op heden als raadselachtig afgedane gedrag wordt daardoor begrijpelijk. Rimbaud was schijnheilig en berekenend, hij was smerig, asociaal, destructief, onbetrouwbaar, agressief, misdadig. En misschien wel Frankrijks grootste dichter aller tijden.