Alle grote veranderingen in de poëzie zijn in Frankrijk begonnen. In de negentiende eeuw, toen de term avant-garde nog niet bestond, waren het dichters als Baudelaire en Rimbaud die de poëzie een wending gaven.
Het is niet voor niets dat Rimbaud door de twintigste-eeuwse avant-garde gretig zou worden ingelijfd. Hetzelfde aangename lot was in hun eigen tijd nauwelijks opgemerkte visionaire schrijvers als Charles Cros en Lautréamont beschoren. Zij werden ingehaald door de dichters die behoorden tot de twee grote stromingen in de twintigste-eeuwse kunst, het dadaïsme en het surrealisme. Tussen 1910 en 1930 lichtten zij de poëzie geheel uit haar voegen.

In Dichters van de avant-garde. De moderne Franse poëzie gaat het om de nieuwlichters die, soms zonder het zelf te weten, de poëzie haar nieuwe gezicht gaven. Een aantal van hen (Rimbaud, Apollinaire en Eluard) staat centraal in de moderne Franse poëzie, een aantal wordt vooral als dichter van de avant-garde gewaardeerd (Reverdy, Tzara), anderen zijn uitgesproken randfiguren gebleevn (Lautréamont, Roussel). Maar één ding hebben ze met elkaar gemeen: de uitzinnigheid van hun verbeelding, de uitzinnigheid van hun verbeelding, de uitzinnige schoonheid van hun poëzie.