'Memento Mori, vergeet niet dat gij sterven zult' . Deze woorden geven treffend de houding van de Middeleeuwse mens tegenover de dood weer: bedenk dat u leeft in de schaduw van de dood, wees bereid uw ziel bij God aan te bevelen. De dood als onmiskenbaar onderdeel van het leven,

Het sterven van de mens is geen individuele aangelegenheid. Zoals elke belangrijke gebeurtenis in het leven van een mens wordt de dood begeleid door plechtigheden die de band tussen het individu en de gemeenschap benadrukken: de rituelen bij het sterfbed, de begrafenis, het rouwen en, later het gedenken. Ieder mens is een schakel in de tijdeloze ketting die het verleden en de toekomst met elkaar verbindt.

De Franse historicus Philippe Aries, een van de grondleggers en initiators van de 'mentaliteitsgeschiedenis' heeft in Het uur van onze dood als een van de eersten een indringend en monumentaal beeld gegeven van de betekenis die de dood - het sterven van de mens in al zijn facetten - in bijna tweeduizend jaar Europese cultuur heeft gehad en welke veranderingen daarin zijn opgetreden. In een zwerftocht van meer dan 15 jaaar langs dodenakkers, kloosters, kerken, musea, bibliotheken en archieven heeft Aries een interessante hoeveelheid uiteenlopend materiaal verzameld aan de hand waarvan hij dit terra incognica van de cultuurgeschiedenis in kaart brengt - van de door van de vroeg-middeleeuwse held Roland tot het troosteloze, onpersoonlijke sterven in de moderne ziekenhuizen. Het resultaat is een ongemeen boeiende studie over de dood die ons leert over het leven en onze cultuur.