De Belgische Francine Vercammen reisde geregeld met haar man Saâd en hun drie jonge kinderen naar het vaderland van haar Algerijnse echtgenoot. Samen bezochten ze zijn berberfamilie in Kabylië. En iedere keer weer ervoer Francine een ‘choc culturel’: het was niet alleen een afstand in kilometers; het voelde ook als een reis in de tijd. Tijdens hun verblijf paste het gezin zich aan en leefden ze zoals de berbers. Het dagboek van haar reis in 1983 geeft een beeld van een indrukwekkend, ongerept land met vriendelijke bewoners. In het reisverhaal komt op elke pagina wel een aspect van het berberleven naar voren. De auteur pakt haar lezers als het ware aan de hand en neemt ze mee op een emotionele, soms hilarische, maar altijd boeiende reis.